Gentilgesto - Delia Russo e Massimiliano Cecconi
gentilgesto® είναι ένα καλλιτεχνικό δίδυμο με έδρα το Παλέρμο, αποτελούμενο από τους δημιουργούς Delia Russo και Massimiliano Cecconi. Από το 2011, το gentilgesto® ακολουθεί μια διαδρομή που ενώνει το υλικό της αργίλου με την ιστορική και ανθρωπολογική έρευνα, με στόχο την ανάλυση των χειρονομιών και των σχέσεων του «πράττειν». Υλοποιεί έργα που στοχάζονται πάνω στη σχέση ανθρώπου-φύσης, στις αγροτικές κοινότητες στον σύγχρονο κόσμο, έχοντας ως αφετηρία την άργιλο ως μέσο σύνδεσης. Αναπτύσσει οικολογικό design με κεραμικά και άλλα υλικά, τα οποία επεξεργάζεται με μεθόδους, τεχνικές και φινιρίσματα που σέβονται τη φύση.
Fare comunità a cavallo di un tornio
Το έργο είναι μια εγκατάσταση που αποτελεί καρπό ενός ταξιδιού το 2024, κατά το οποίο το gentilgesto® προβληματίστηκε για τη σχέση ανθρώπου-φύσης, τις αγροτικές κοινότητες στο σήμερα και την ιστορία αντικειμένων που συνδέονται με τη γεωργική εργασία.
Βασικές έννοιες του έργου:
Η άργιλος σημαδεύει το πέρασμά μας από τη γη, το αποτύπωμά μας. Λόγω της πλαστικότητάς της είναι ένα υλικό συμπεριληπτικό, καταργεί τα εμπόδια, προσαρμόζεται στα χέρια όλων, στις κινήσεις όσων τη δουλεύουν, στις διαφορετικές δυνάμεις και ενέργειες. Είναι ένα υλικό σε διαρκή μεταμόρφωση, πρόθυμο να μετασχηματίζεται συνεχώς.
Το ταξίδι είναι μια ακόμη ευκαιρία να σπάσει η στατικότητα της γης, να αντιταχθούμε στην ακινησία του τόπου που είναι καθηλωμένος στη γεωγραφία του. Διασχίζοντας τη γη, γίνεται δυναμική, τα τοπία αλλάζουν, οι μορφολογίες μεταβάλλονται — είναι φυσικά γλυπτά ενός τοπίου σε κίνηση. Η απρόβλεπτη φύση του ταξιδιού τοποθετεί το gentilgesto σε μια κατάσταση θαυμασμού, ευνοϊκή για τη συνάντηση και την ακρόαση του περιβάλλοντος.
Η φωτογραφία ακολουθεί τις διαδικασίες του υλικού και το καθιστά δυναμικό. Τεκμηριώνει τις κινήσεις, τις πράξεις που προκαλούν μεταμορφώσεις στο υλικό και κάνει προσβάσιμη τη διαδικασία σχέσης μεταξύ ανθρώπου και ύλης, ανθρώπου και φύσης, ανθρώπου και άλλων ανθρώπων.
Το πλαστικό έργο, φτιαγμένο από ανακυκλωμένη άργιλο από τις επεξεργασίες που έγιναν κατά τη διάρκεια της διαδρομής, διατηρεί τη μνήμη των εμπειριών. Φυλάσσει τις χειρονομίες όλων των παιδιών, των γυναικών και των ανδρών που τη δούλεψαν. Συνοψίζει τη μορφή της συνάντησης, της κοινότητας.
Ο ήχος, επιμέλεια VacuaMoenia, διερευνάται ως ένα αυτόνομο τοπίο. Πρωταγωνιστής είναι ο ήχος ενός αγγείου: από τη συντονισμένη του δόνηση μέχρι τη σιωπή, και μετά στο βρόντο μιας «μηχανής» — του τροχού — σε ένα παιχνίδι αντιθέσεων που έρχεται σε αντίστιξη με τις φάσεις δημιουργίας του. Εξετάζεται ο «τόπος» των ήχων ενός αντικειμένου, εσωτερικοί και εξωτερικοί, η σιωπή και το ποιος πραγματικά «παίζει».